Snajper w Wojskach Specjalnych to wyjątkowa specjalność pośród operatorów. To za sprawą specyficznych cech osobowościowych i predyspozycji, których poszukują psychologowie oraz instruktorzy, i którym niewielu jest w stanie sprostać. W Wojskach Specjalnych najpierw trzeba zostać operatorem w Zespole Bojowym, a dopiero później można zostać skierowanym na kurs dla snajperów pod warunkiem posiadania odpowiednich cech. I celne strzelanie nie jest najważniejsze.
To dobry początek, żeby zostać snajperem, ale za mało, żeby przeżyć w tej specyfice działania. Tym bardziej że historia konfliktów zbrojnych nie odnotowała jeszcze przypadku snajpera, który przeżył wzięcie do niewoli. Żaden inny typ żołnierza nie wywołuje takich skrajnych reakcji u przeciwnika. Trudno się dziwić, bo broń i taktyka działania, którą dysponują, praktycznie nie dają przeciwnikowi żadnych szans. Nie chronią przed nią kamizelki kuloodporne i nowoczesne hełmy. Często zawodzi nawet pancerz.
Wybrane zadania snajpera:
– udział w planowaniu operacji specjalnych
– ocena zagrożeń i ocena ryzyka w czasie operacji
– przygotowanie i koordynacja planu unikania i ucieczki
– ochrona obiektów strategicznych
– rozpoznanie specjalne
– działanie przeciw snajperskie
– wsparcie grup specjalnych w działaniach (prowadzenie obserwacji i eliminowanie zagrożeń bezpośrednich dla sekcji szturmowych)
– prowadzenie obserwacji i precyzyjne rażenie celów
Co istotne?
Na ogół sądzi się, że snajperzy to „samotne wilki”, które dzięki wyalienowaniu są w stanie sprostać trudom swojej służby. Nic bardziej mylnego. Np. snajperzy JWK to zwykle introwertycy, ale także członkowie zespołu, którzy wspierając swoich kolegów z pewnej odległości zyskując miano ich „aniołów stróżów”. Służą swoim towarzyszom broni widząc więcej oraz celnie rażąc dalej niż oni. Czasami są treścią operacji specjalnych. Wtedy cały Zespół pracuje dla nich, zapewniając im wsparcie. Wtedy też od precyzji ich jednego strzału zależy wszystko – powodzenie operacji specjalnej lub jej klęska.
To również „oczy”, prawie każdej operacji przeprowadzanej przez Zespoły Bojowe. Na bazie zdobytych przez nich informacji jest dokonywany wybór taktyki działania na obiekcie. Snajperzy Wojsk Specjalnych w odróżnieniu od snajperów jednostek przeciwterrorystycznych specjalizują się w strzelaniach na duże odległości nawet przekraczające dystans 1500 m. W JWK snajperzy działają w parach (snajper + obserwator). Ich proces szkolenia trwa około 5 lat i obejmuje między innymi szkolenie w zakresie podstawowym oraz zaawansowanym.
Jeśli ktoś chciałby zostać snajperem w Wojskach Specjalnych to…
Powinien się dobrze zastanowić i przemyśleć, czy faktycznie chce to robić. Jakie będą tego konsekwencje. Przede wszystkim czy się nadaje, a nie tylko po to, aby być na jednostce, a później jakoś to będzie. Ponadto nie kierować się tylko obejrzanymi filmami, bo film trwa godzinę a rzeczywistość znacznie dłużej (czyli szkolenia, treningi, wyjazdy). Były przypadki, iż osoby rezygnowały z bycia snajperem. Jest to duże obciążenie psychiczne.
Jakie cechy powinien posiadać snajper w Wojskach Specjalnych?
Musi być wszechstronnie wyszkolony, z zachowaniem cech szturmana (operatora). Ponadto spokojny, opanowany, cierpliwy, spostrzegawczy, warto posiadać również zdrowy rozsądek oraz zdolność koncentracji w każdych warunkach. Musi także umieć samodzielnie podejmować decyzje i oczywiście współpracować z innymi operatorami. Ponadto sprawny fizycznie wytrzymały, wytrwały i oczywiści skuteczny. Przydatny jest również talent matematyczny. Ponadto bez nałogów.
Jak długo trwa szkolenie snajpera?
Oprócz selekcji, rocznego kursu bazowego jest kurs snajperski, a później kolejne kursy specjalistyczne. Po latach takiego treningu finalnie okazuje się kto naprawdę nadaje się na snajpera.
Jaka jest rola snajpera w zespole?
Snajper w Wojskach Specjalnych, który jest członkiem zespołu wspiera go eliminując najważniejsze cele, ale nie tylko. Często pracuje na rzecz grupy w odosobnieniu, odpowiednio zajmując pozycje. Prowadzi również obserwacje, zwiad, przekazuje informacje o przeciwniku oraz ostatecznie likwiduje zagrożenia.
Jakie są najczęstsze mity dotyczące snajperów?
– snajper nie jest samotnym wilkiem a la Tom Berenger,
– nie strzela wyłącznie z postawy leżącej może również prowadzić ogień z pokładu śmigłowca lub innej ruchomej platformy,
– nie jedzie w rejon konfliktu, aby wyłącznie oddawać strzały,
– nie zawsze strzela z dużego dystansu,
– nie zawsze trafia za pierwszym razem (słynne rekordowe dystanse).
Rekord odległości
Z ciekawostek warto wiedzieć, że od 2017 roku nowy rekord odległości strzału snajperskiego należy do kaprala Roba Furlonga z kanadyjskiej jednostki komandosów JTF 2 (Joint Task Force 2). Trafił on bojownika ISIS (za trzecim strzałem) z odległości 3540 m (2,2 mili). Podczas operacji przeprowadzonej w Iraku użyto karabinka snajperskiego McMillan TAC-50 (kalibru 12,7 mm), opracowanego w amerykańskiej firmie McMillan Bros. Rifles Co.
Wcześniej odnotowany rekord bojowego trafienia należał do brytyjskiego snajpera Craiga Harrisona, który trafił w 2009 r. z karabinu Accuracy International L115A3 (kalibru 8,6 mm) cel oddalony o 2,474 metrów (1,54 mili).
Foto: Michał Szlaga / JWK
źródło: Cisi i skuteczni
