Fan Dance – tak przewrotnie jest nazywany jeden z kluczowych elementów selekcji do brytyjskich wojsk specjalnych, w tym osławionej jednostki Special Air Service (SAS).
Czasy się zmieniają, zmienia się wyposażenie, taktyka… a góra Pen y Fan znajdująca się w Parku Narodowym Brecon Beacons w Walii wciąż jest taka sama. Niezmiennie, od ponad 40 lat, to właśnie tutaj można poznać, kto z jakiej gliny jest ulepiony. Sprzęt jest tylko dodatkiem, liczy się człowiek.
We wrześniu ubiegłego roku, po X edycji Biegu Morskiego Komandosa (BMK), powstała grupa Sfora BMK, która zrzesza zarówno „absolwentów” BMK, jak i ludzi, którzy chcą dopiero wystartować tym w biegu. Celem grupy jest wzajemna motywacja jej członków do ciężkich treningów, jak i odpowiedzi na pytania w stylu… czy trzeba umieć pływać (w pewnym wieku wypada – przypisek autor). Ktoś z grupy rzucił hasło, że w połowie stycznia 2020 roku jest organizowana impreza dla cywili, w trakcie której można zmierzyć się z legendarną trasą Fan Dance… Szybko znalazła się grupa zapaleńców, która stwierdziła, że musi tam być. Pomysł był bardzo prosty – pojechać na zimową edycję Fan Dance 2020 i ją wygrać w kategorii zespół.
Znając się od kilku ładnych lat wyselekcjonowaliśmy w drużynie konie, czy jak to ktoś ładnie określił szczury tunelowe – małe, wytrzymałe i zawzięte… byle do przodu! To była ta ekipa, która miała stanąć na pudle.
Przygotowania
Od października zaczęliśmy organizację wyjazdu – z Polski zdecydowało się na podróż 7 osób. Nasze wsparcie stanowiło dwóch rodaków obecnie mieszkających na Wyspach. Wspaniali ludzie – zabezpieczyli nocleg i transport… szczególnie transport okazał się kluczowy, ale jeszcze do tego wrócimy.
Najpierw ludzie, a potem sprzęt… Fan Dance to nie jest impreza z gatunku lekkich. Poza odpowiednimi ludźmi, konieczny jest również sprzęt… Tutaj z pomocą przyszedł nam Helikon-Tex. Wyposażył całą ekipę w porządne i dostosowane do panujących w Walii warunków pogodowych ubranie. Wielu ludzi „kupiło” naszą przygodę. Dzięki takim firmom jak Speckable, Saxx, Specbrands i Militaria.pl skompletowaliśmy ekwipunek i mogliśmy skupić się na przygotowaniach. Wisienką na torcie było uznanie ze strony Formoza RIB. Kiedy były żołnierz wojsk specjalnych, w tym wypadku JW Formoza, docenia wyprawę, to mówi samo za siebie. Doskonale wiedział w co się pakujemy.
Kompletowanie sprzętu trwało praktycznie do ostatnich dni. W tym czasie nikt nie próżnował… szczególnie liderzy wyprawy. Wystarczy tutaj wspomnieć o człowieku, który z plecakiem 20 kg potrafił zrobić na jednym treningu 6 km. Nic szczególnego i nic wielkiego, gdyby nie fakt, że pokonał te 6 kilometrów wchodząc tylko i wyłącznie na drugie piętro…
Morale patch
Jadąc jako drużyna chcieliśmy mieć coś wspólnego. Wybór był oczywisty tzw. morale patch. Wspólnie obgadaliśmy temat i powstała naszywka, którą można zobaczyć na jednym ze zdjęć. Na początku opinie były podzielone… szczególnie odnośnie jej dolnej części, na której była ukazana Drabina Jakuba (Jacob’s Ladder). Nie wszyscy rozumieli dlaczego to musi być. Zrozumieli po pierwszym wejściu… „A history of punishment” – pracując nad naszą naszywką znalazłem taki tekst o Drabinie Jakuba… czas pokazał, że nie był on przesadzony.
W podróż wyruszyliśmy z 17. stycznia tego roku, z różnych lotnisk, o różnych porach. Ekipa z Wysp pakowała nas w samochody… czasami w bólach, bo szpeju było za dużo, więc jechaliśmy solidnie upakowani… Ten kto siedział obok kierowcy miał gorący fotel. Angole robią wszystko na opak, więc przejazd przez ronda czy inne skrzyżowania potrafił podnieść ciśnienie. Dobrze, że lokalsi prowadzili – niektórzy posiwieli w trakcie podróży, ale dojechaliśmy cali i zdrowi. Wieczorem zarejestrowaliśmy się i odebraliśmy pakiety startowe – numer, tasiemkę na rękę, mapę (na wszelki wypadek) i żółty kawałek szmaty na plecak. Ubogi ten pakiet… ale nie po pakiet przyjechaliśmy.
Czas na pierwszy start
Następnego dnia stanęliśmy na starcie – impreza miała zacząć się o 0730, ale emerytowani SASowcy się nie spieszyli… jedna odprawa, druga odprawa i ostatecznie ruszyliśmy przed 0900. Trasa zaczęła się od morderczych podejść, po trzech kilometrach byliśmy szczycie Pen y Fan. Odczuwalna temperatura oscylowała w graniach -6 oC. Niemniej podejście sprawiało, że nikt zimna nie czuł. Potem było zejście po okrytej złą sławą Drabinie Jakuba… rano leżał śnieg, a na kamieniach lód, więc trzeba było uważać. Po zejściu z Pen Y Fan było 8 km błotnistej drogi z kamieniami, można było biec, ale kroki trzeba było stawiać uważnie… nie jeden z uczestników leżał na trasie.
To był ten miły kawałek… 8 km bez wspinaczki, wręcz przeciwnie, zbiegało się z górki. Następnie ostatni punkt kontrolny na trasie, kto się nie zmieścił w trzech godzinach kończył swój bieg. „Szczęśliwcy” którzy dobrnęli do tego punktu kontrolnego poniżej trzech godzin, robili w tył zwrot i… Na horyzoncie mogli podziwiać Pen y Fan. Tutaj właśnie zaczynał się prawdziwy test odporności psychicznej. Wędrówka pod górę… w błocie, lawirując pomiędzy kamieniami – to już nie był miły zbieg, to był bardzo długi podbieg. Patrząc na Pen Y Fan każdy mógł sobie uświadomić dlaczego Fan Dance jest tak ważnym elementem selekcji.
Podejście pod Pen y Fan, to był sprawdzian determinacji – niesamowicie długi, w miarę łagodny podbieg, nagle zamieniał się w strome podejście. Po około 15 km trasy ludzie czuli już trud tej imprezy… Drabina Jakuba wysysała resztkę sił… a zamiast Fan na usta cisnęło się Hell. Tutaj już nikt się nie uśmiechał, każdy cierpiał. Jednak maksymalny wysiłek nie wpływał na jedną rzecz – „nigdy nie zostawiamy swoich”… wielu uczestników było na tym etapie gotowych pomóc współtowarzyszom imprezy, zupełnie obcym ludziom… to była ta magia Fan Dance. Prawdziwa, niczym nie wymuszona chęć pomocy – poczucie przynależności do czegoś większego. Po wejściu na Pen Y Fan można było napawać się przepięknym widokiem lub spojrzeć w dół Drabiny… na tych nieszczęśników, którzy mieli mozolną wspinaczkę jeszcze przed sobą.
Wejście na Pen Y Fan dodawało sił – ostatnie 2-3 km trasy nie były już wyzwaniem. Helikon Tex Adventure Team Poland zajął pierwsze miejsce jako drużyna. Jak się okazało był to dobry znak przed kolejnymi startami.
Nie było wielkiego świętowania. Szybki powrót do domu, posiłek… i po 2100 kolejny bieg. Spóźniliśmy się na odprawę. Organizator stwierdził z przekąsem, że chociaż szybko biegamy… wciąż był pod wrażeniem tego, co zobaczył rano.
Noc w górach
Noc w górach nie rozpieszczała – trasa była oblodzona i mocno wiało. Wystarczy powiedzieć, że punktach kontrolnych organizatorzy siedzieli w namiotach. Na tym etapie zmęczenie dało o sobie znać. Noc, niska temperatura, mocny wiatr i ciężka trasa… Znowu pierwsze miejsce padło łupem naszej drużyny.
Ostatni start w niedzielę nie miał już nic wspólnego z wyzwaniem. Z 9 osób tylko 4 stanęły trzeci raz z rzędu do walki z plecakiem ważącym 20 kg. Do tej pory nie wymieniłem nikogo z tych naszych 4 szczurów tunelowych – Zachara nikomu przedstawiać nie trzeba… kto startuje w biegach wojskowych, ten zna Świątasa… Trzeci w drużynie, to był góral – Świątas sam jeden wie, gdzie go poznał (ponoć nie na BMK)… Nie mniej to była to impreza organizowana przez byłych SASowców… jest taka stara zasada – łańcuch jest tak silny, jak jego najsłabsze ogniwo. Czwarty z nich – ze względu na wiek i wyczyn jakiego dokonał… niech będzie T-Rex… wziął buty, których nie „sklepał”. Po marszu w sobotnią noc miał zdartą skórę na piętach do żywego mięsa. Oplastrował je i stanął na linii startu do trzeciego marszu w niedzielę rano.
Nerwowe oczekiwanie
Pozostała trójka zrobiła swoje – wpadli na metę trzeciego biegu i zespół wciąż miał szansę na pierwsze miejsce. Było nerwowe wyczekiwanie co dalej – drugi zespół też czekał na ostatniego zawodnika. W końcu na horyzoncie pojawił się T-Rex… doczłapał się do mety – nigdy nie widziałem u nikogo takiej radości na twarzy, że coś się skończyło. To był bohater dnia – zapewnił drużynie trzecie pudło. Pierwszy raz w historii tej imprezy jedna drużyna wygrała wszystkie trzy biegi. Nogi pewnie wyglądały jak tłuczone mięso, ale jak coś chce się osiągnąć, to zawsze jest cena, którą trzeba za to zapłacić.
Z pewnością jest jeszcze wiele historii do opowiedzenia z naszego wyjazdu, ale one są już często prywatne. Może sami zainteresowani podzielą się swoimi wrażeniami… a póki co niech pozostaną cichymi bohaterami, ci którzy wiedzą czym jest wysiłek fizyczny z pewnością docenią chłopaków za to, że w niespełna 30 godzin przemierzyli z plecakami około 70 km po trasie będącej jednym z najtrudniejszych etapów selekcji do brytyjskich wojsk specjalnych.
Na koniec cała drużyna raz jeszcze chciałaby podziękować wszystkim sponsorom, którzy wsparli nas w przygotowaniach do wyprawy: Helikon-Tex, Speckable, SpecBrands, Militaria.pl, Saxx oraz Formoza RIB i Green Men Clan. Jest to niezmiernie miłe, że wciąż można spotkać ludzi, którzy potrafią docenić pasjonatów i rozumieją ich chęć przeżycia przygody, a jednocześnie wiedzą jak dużym wyzwaniem zarówno fizycznym i psychicznym jest tego typu impreza.
Więcej relacji i zdjęć z Fan Dance 2020 możecie znaleźć na profilach Fan Dance Poland 2020 w mediach społecznościowych.
