Wczoraj, tj. 25 października 2021 roku Decyzją nr 153/MON Ministra Obrony Narodowej zostało nadane imię patrona oraz ustanowiono Święto Centrum Szkolenia Wojsk Specjalnych. Patronem został ppłk. Maciej Kalenkiewicz, ps. „Kotwicz”, a Święto obchodzone będzie 21 marca.
Maciej Kalenkiewicz
ps. „Kotwicz”, „Bóbr”, „Kotwica”, „Maciej”
Nazwiska konspiracyjne:
Jan Kaczmarek, Jan Kotwicz, Maciej Kotwicz
Oficer Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, współtwórca formacji cichociemnych, komendant Podokręgu Armii Krajowej Nowogródek. Szef sztabu części pułku (oddziału) mjr. Henryka Dobrzańskiego „Hubala”, a później także zastępca Dobrzańskiego, dowódcy Oddziału Wydzielonego WP.
Od października 1940 r. pracował w Oddziale III Operacyjnym Sztabu NW w Londynie jako referent w Wydziale Studiów i Szkolenia Spadochronowego. Był współtwórcą lotniczej łączności z krajem oraz polskich wojsk spadochronowych, a także autorem oraz współautorem podstawowych opracowań i memoriałów do naczelnych władz wojskowych w tej materii.
Ponadto Kalenkiewicz przygotował dla gen. Władysława Sikorskiego rozkaz ustanawiający Znak Spadochronowy. Brał udział w szkoleniu cichociemnych jako instruktor na kursach w Ringway (październik). W grudniu 1940 r. przeszedł na stację wyczekiwania w Hartford (nr 17).
W nocy z 27 na 28 grudnia 1941 r. w ramach operacji lotniczej o krypt. „Jacket” (ekipa nr 2) miał odbyć skok na zapasową placówkę, położoną między Sochaczewem a Bolimowem; przez pomyłkę został zrzucony 25 km na północny zachód od tego rejonu, na las Paulinka–Załusków k. Aleksandrowa, na terenie włączonym do Rzeszy Niemieckiej. Poważnie ranny przedostał się do Warszawy. Na początku 1942 r. został przydzielony do KG ZWZ w Warszawie jako kierownik referatu operacyjnego w Oddziale III Operacyjnym.
W lutym 1944 r. Kalenkiewicz został mianowany inspektorem KG AK z pełnomocnictwami w zakresie unormowania stosunków w Okręgu Nowogródek AK i 20 lutego wyjechał z Warszawy wraz z por. cc Janem Piwnikiem „Ponurym” na Nowogródczyznę, Walcząc z Niemcami i Sowietami wielokrotnie ranny, co skończyło się m.in. gangreną i amputacją ręki.
Zginął 21 sierpnia 1944 r. w bitwie pod Surkontami (pow. Lida, woj. nowogródzkie) w walce z przeważającymi siłami sowieckimi, dowodząc oddziałem polskim i tam został pogrzebany przez bolszewików. Rannych dobili Sowieci. Łączne straty w zabitych wyniosły 36 żołnierzy AK.
Odznaczony dwukrotnie Virtuti Militari V kl. (19 marca 1942 r. i 2 października 1944 r.), dwukrotnie Krzyżem Walecznych (2 października 1944 r.), Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami (1 kwietnia 1945 r.), Zwykłym Znakiem Spadochronowym nr 005 (1941) i Krzyżem Armii Krajowej.
źródło: IPN
Fot. Michał Niwicz
